Rozumiem to tak, a Ty?
Rozumiem to tak, a Ty?
Witam serdecznie! Informację o moim wykształceniu, a więc uzasadnienie mojego świadczenia „usług edukacyjnych w zakresie kultury i sztuki w tym malarstwa” można znaleźć najszybciej na podstronie kwalifikacje, natomiast dane dotyczące mojej działalności gospodarczej można przeczytać na przykład na podstronie oferta.
W tak niszowej branży jaką są sztuki plastyczne, nie trzeba się bardzo dobrze orientować, żeby robić spore wrażenie na swoich znajomych. Wystarczy chwilka czasu, żeby dało się coś i o sztuce ciekawie powiedzieć przy kawie. Tak naprawdę wystarczy na wiele okazji tyle co w tym słowniku. Nawet, żeby zaskoczyć prawie każdego przewodnika w prawie każdym mieście czy muzeum. Pomoże też osobom zainteresowanym bardziej poważnie tym, żeby swobodniej poruszać się po terminologii związanej z plastyką. Serdecznie zachęcam do przeglądnięcia tego krótkiego słownika o malarstwie, a potem do powrotów.
'Tamte secesyjne obrazy, a dokładniej ich wyraźny koloryt, zupełnie inny niż sfumato, jakże niedaleki od sgraffito, czyż ukrywają studium wykonane sinopią?' — pomyślał wspominając i równocześnie zerkając na własny porzucony przed chwilą szkicownik. Porzucony w momencie, w którym sygnował swój ostatni obraz pozostałą z malowania resztą spoiwa z domieszką koloru z dosłownie całej palety. Tym razem był z siebie zadowolony: sztafaż się udał, szpachle też się przydały.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
— kierunek w sztuce występujący pod koniec XIX i na początku XX wieku. We Francji i Anglii zwany Art Nouveau, w Niemczech — Jugendstil, we Włoszech Stile Liberty, w Belgii — Modern Style, w Polsce — Młoda Polska. Pojawił się jako sprzeciw wobec historycyzmu i akademizmu w sztuce. Cechy charakterystyczne stylu – asymetria, atektoniczność, wertikalizm, płaszczyznowość, linearyzm, dekoracyjność. Wzory czerpano z obserwacji natury, sztuki ludowej, baśni i sztuki Dalekiego Wschodu. W Polsce najwybitniejszymi przedstawicielami sztuki secesjnej byli Stanisław Wyspiański i Józef Mehoffer.
— określenie techniki modelowania elementów obrazu polegającej na miękkich przejściach światłocieniowych aż do zatarcia konturów, dający efekt mgły na obrazie (charakterystyczna cecha obrazów Leonarda da Vinci).
— technika malarstwa o ograniczonej palecie barw, polegająca na budowaniu plamy barwej poprzez odsłanianie kolejnych warstw kolorowych tynków. Technika bardzo trwała i niezwykle dekoracyjna.
— materiał rysowniczy wykonany z czerwono-brązowej ziemi wydobywanej w miejscowości Sinope nad Morzem Czarnym. To także określenie rysunku wykonanego tym materiałem.
— znaczenie związane ze sztukami plastycznymi: należy odróżnić studium od szkicu. Podczas, gdy szkic jest plastyczną formą notatki o interesującym przedmiocie lub temacie i można, a nawet trzeba wykonać go w kilka minut, studium stanowi rodzaj wielogodzinnej pracy twórczej, polegającej na stopniowym pogłębianiu zainteresowania studiowanym obiektem i przekazywaniu go w formie rysunku lub malowidła.
— substancja wiążąca pigment, potrzebna do wykonania farby. Wyróżniamy między innymi: 1. spoiwo klejowe (rozpuszczalne w wodzie), 2. spoiwo olejne (oleje schnące), 3. spoiwo olejno-żywiczne, 4. spoiwo woskowe, 5. spoiwo temperowe (emulsyjne).
— autorskie oznakowanie dzieła.
— substancja dodawana do farb w celu przyspieszenia ich schnięcia.
— zeszyt papieru do rysowania, przeznaczony do wykonywania krótkich notatek rysunkowych.
— narzędzie malarskie wykonane z metalu służące do nanoszenia grubych warstw farby na podłoże.
— w pejzażu grupa postaci lub zwierząt wprowadzonych do kompozycji.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
W sumie, cały Wyjątkowo Zwięzły Słownik Terminów Plastycznych aktualnie zawiera 107 zwięźle wyjaśnionych pojęć plastycznych.
„Specyficzność rokokowej tonacji kolorystycznej widoczna jest też doskonale w salach Galerii Akademii w Wenecji, poświęconych malarstwu settecenta. Widzimy tam przeważnie portrety (głównie Pietra Longhi i Rosalby Carriera), scenki rodzajowe (Longhi, Marieschi, Ricci, Dizioni) w niedużych przeważnie formatach. Zimnopopielate tła, biel peruk, tabaczkowe surduty, tony brzoskwiniowe, jasnocytrynowe, tony zwiędłej róży wyznaczają tu gamę barwną. Głęboka ciemność cieni została wygubiona, cienie są lekkie, przejrzyste, a pełna czerń występuje tylko jako barwa lokalna: w kapeluszach tricorne, w maskach, trzewikach z klamrami, w czarnych dominach mężczyzn, noszących przyprawiane karnawałowe nosy” (M. Rzepińska, Historia koloru, Warszawa 2009, s. 390).
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
Podana tu literatura przedmiotu dotyczy całego słownika.