Rozumiem to tak, a Ty?
Rozumiem to tak, a Ty?
Witam serdecznie! Informację o moim wykształceniu, a więc uzasadnienie mojego świadczenia „usług edukacyjnych w zakresie kultury i sztuki w tym malarstwa” można znaleźć najszybciej na podstronie kwalifikacje, natomiast dane dotyczące mojej działalności gospodarczej można przeczytać na przykład na podstronie oferta.
W tak niszowej branży jaką są sztuki plastyczne, nie trzeba się bardzo dobrze orientować, żeby robić spore wrażenie na swoich znajomych. Wystarczy chwilka czasu, żeby dało się coś i o sztuce ciekawie powiedzieć przy kawie. Tak naprawdę wystarczy na wiele okazji tyle co w tym słowniku. Nawet, żeby zaskoczyć prawie każdego przewodnika w prawie każdym mieście czy muzeum. Pomoże też osobom zainteresowanym bardziej poważnie tym, żeby swobodniej poruszać się po terminologii związanej z plastyką. Serdecznie zachęcam do przeglądnięcia tego krótkiego słownika o malarstwie, a potem do powrotów.
Czy obraz w typie akademickim może być malowany alla prima, czy raczej al secco? A może lepiej, żeby mając za temat apoteozę okazał się arrasem, którego silną wartością oczywiście musi być błękit, najlepiej azuryt, ale czy tak mocny jak atrybut? A co zrobić w sytuacji, gdy malujemy obraz w typie acheiropita? Można wtedy wziąć akryl czy akwarelę? Otóż, najpierw, przed wyborem techniki do takiego tematu, trzeba będzie porzucić własne amatorstwo. To zajmie kilka lat, ale artysta malarz na pewno może ćwiczyć swój warsztat tworząc autoportrety. Autorstwo takich prac, jeśli braknie na nich podpisu, będzie kiedyś łatwiejsze do ustalenia. Ale awangarda musi się znaleźć tymczasem w szufladzie, mniej więcej na rok.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
— obraz w sztuce chrześcijańskiej przedstawiający Oblicze Chrystusa nie cierpiącego.
— to kierunek w malarstwie i rzeźbie rozwijający się w obszarze oddziaływania oficjalnych instytucji artystycznych (akademie sztuk pięknych, salony wystawowe itp.) promujący tradycyjną teorię i praktykę warsztatową. Podstawą twórczości akademików było założenie, że zasady rządzące sztuką są intelektualnie poznawalne. Ich przyswojenie miało dawać twórcom gwarancję stworzenia dzieła doskonałego. Treść dominowała nad formą, obserwacja natury była punktem wyjścia dla stwarzania obrazu „natury idealnej”. Za niedoskonałość uznawano przypadkowość. W Polsce przedstawicielem akademizmu jest Henryk Siemiradzki.
— farby syntetyczne, początkowo wodoroztwarzalne, w których spoiwem jest tworzywo sztuczne akrylowe. Farb tych używa się do malowania obrazów techniką akrylową.
— farby wodoroztwarzalne, w których spoiwem jest guma arabska (lub inna żywica naturalna o podobnych właściwościach), których używa się do malowania akwareli.
— technika nakładania farby na obraz w sposób bezpośredni, bez wsześniejszych szkiców, szybko.
— technika wykonywania malowideł ściennych na suchym tynku z użyciem pigmentów zmieszanych z mlekiem wapiennym lub ze spoiwem wodnym, klejowym. Używana powszechnie do nanoszenia poprawek we fresku.
— artystyczne przedstawienie człowieka w chwale niebios.
— termin powszechnie stosowany na określenie tkaniny dekoracyjnej wytworzonej do 2 połowy XVII wieku. Nazwa wywodzi się od miasta w północnej Francji, gdzie znajdował się ośrodek produkcji tapiserii w XIV-XV wieku. Arrasy stanowiły rodzaj dekoracji ściennej. Były tkane zazwyczaj splotem płóciennym, rzadziej rządkowym. Stosowano nici wełniane, jedwabne, złote i srebrne. Wykonywano przede wszystkim arrasy o tematyce figuralnej, krajobrazowe, tzw. werdiury i heraldyczne. Wybitnym dziełem tego gatunku sztuki jest kolekcja arrasów wawelskich, które stanowią „klejnot zbiorów wawelskich i znak świetności dawnej Rzeczypospolitej” (M. Piwocka, Arrasy Zygmunta Augusta).
— przedmiot lub symbol pomagający określić przedstawianą postać.
— niebieski pigment pochodzenia mineralnego.
W sumie, cały Wyjątkowo Zwięzły Słownik Terminów Plastycznych aktualnie zawiera 107 zwięźle wyjaśnionych pojęć plastycznych.
„Ale barwa malowideł pompejańskich nie świeci, nie ma lśniącej, tłustej głębi tonu, nie ma «wewnętrznego światła» farby. Jest jakby zawsze przełamana bielą, czy to w barwach jaśniejszych, czy ciemniejszych. Posiada charakterystyczną wapienną matowość powierzchni fresku rozpraszającej światło. I nie jest to w tym wypadku sprawa zmian wynikłych z upływu czasu, «zblaknięcia», lecz sprawa techniki. Barwy lazurowe, świetliste, nie mogą być używane wprost na wilgotnej zaprawie tynku, a wedle ostatnich badań technika malowideł pompejańskich była mieszana, lecz podstawą był fresk” (M. Rzepińska, Historia koloru, Warszawa 2009, s. 107-108).
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
Podana tu literatura przedmiotu dotyczy całego słownika.